ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ

Το Μάρτιο μήνα δεσπόζει η μεγάλη εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, κατά την οποία εορτάζουμε το γεγονός της αποστολής του αρχαγγέλου Γαβριήλ προς την παρθένα Μαρία στη Ναζαρέτ και τη φανέρωση του προαιώνιου θελήματος του Θεού να λάβει σάρκα στη μήτρα της Θεοτόκου και να αποκαλυφθεί στον κόσμο ο μονογενής Του Υιός στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Το γεγονός αυτό είναι η απαρχή της σωτηρίας του ανθρώπου και γι’ αυτό η Εκκλησία ορθά χρησιμοποίησε, για να το ονοματίσει, τη λέξη «ευαγγελισμός», η οποία σημαίνει την πράξη της μεταφοράς της καλής είδησης, της καλής αγγελίας προς τη Θεοτόκο και, κατά συνέπεια, προς όλους τους ανθρώπους και όλο τον κτιστό κόσμο. Ο αρχάγγελος Γαβριήλ είναι ο αγγελιοφόρος του σωτηριώδους μηνύματος ότι ο Θεός γίνεται άνθρωπος, ότι θα έλθει να ζήσει ανάμεσά μας και, επομένως, τώρα μπορούμε να ελπίζουμε σε μια νέα ζωή και μια νέα πραγματικότητα, όπου η ζωή μπορεί να νικήσει το θάνατο. Γι’ αυτό η εορτή του Ευαγγελισμού δίκαια θα μπορούσε να ονομαστεί «εορτή της χαράς». Γράφει ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας, ο μεγάλος αυτός βυζαντινός θεολόγος: «Σήμερα ο ουρανός μεγαλύνεται. Σήμερα η γη αγάλλεται. Σήμερα ολόκληρη η κτίση χαίρει. Και δεν μένει έξω από τη γιορτή ούτε Αυτός που κρατεί στα χέρια του τον ουρανό. Γιατί αυτά που συμβαίνουν σήμερα είναι αληθινό πανηγύρι. Όλοι συναντιούνται σ’ αυτό,  στην ίδια χαρά. όλοι ζουν και δίνουν και σε μας την ίδια ευφροσύνη. Ο Δημιουργός, τα δημιουργήματα όλα, η ίδια η μητέρα του Δημιουργού τού πρόσφερε τη φύση μας και τον έκαμε έτσι κοινωνό στις χαρμόσυνες συνάξεις και γιορτές μας».
Όμως αυτό σημαίνει και κάτι ακόμη: ότι ένας άνθρωπος, η Παναγία, έγινε ικανός να γεννήσει το Θεό. Αυτό, εκτός του ότι συνιστά το μέγα μυστήριο της θείας ταπείνωσης, δείχνει πόσο σπουδαίος μπορεί να γίνει ο άνθρωπος, σε ποια υψηλή θέση τον τοποθετεί ο Θεός. Πώς όμως κατόρθωσε η Παναγία να γίνει μάνα του Θεού; Τι την έκαμε ικανή να συλλάβει «εκ Πνεύματος Αγίου» και να γεννήσει τον ίδιο τον πανταχού αχώρητο και απερίγραπτο Θεό; Γράφει και πάλι ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας: «Η Παρθένος πραγματοποίησε η ίδια μέσα της και πρόσφερε στο Θεό όλα εκείνα που προσείλκυσαν τον Τεχνίτη στη γη, που παρακίνησαν το δημιουργικό χέρι. Και ποια είναι αυτά; Βίος πανάμωμος, άρνηση κάθε κακίας, άσκηση όλων των αρετών, ψυχή από το φως καθαρότερη, σώμα εντελώς πνευματικό, λαμπρότερο από τον ήλιο, από τον ουρανό καθαρότερο, από τους χερουβικούς θρόνους ιερότερο. Φτερούγισμα του νου, που δεν δειλιάζει μπρος σε κανένα ύψος, που ξεπερνά ακόμη και τα φτερά των αγγέλων. Θείος έρως που απορρόφησε και αφομοίωσε κάθε άλλη επιθυμία της ψυχής. Κτήμα του Θεού, ένωση με το θεό που δεν χωράει σε καμιά ανθρώπινη σκέψη.».

Είναι, επομένως, η εορτή του Ευαγγελισμού η εορτή της χαράς όχι μόνο για τη σύλληψη και τη σάρκωση του Θεού αλλά και για την αποκάλυψη του μεγαλείου του ανθρώπου, όταν αυτός ζει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Αν, λοιπόν, κι εμείς θέλουμε να γίνουμε δοχεία της χάριτος του Θεού, δεν έχουμε παρά να μιμηθούμε τη ζωή της Παναγίας.